Bence çocuklarınıza sarılın. Bol bol.

Utanmadan, sıkılmadan.

Özellikle babalar sarılsın. En çok da kızlarına sarılsınlar. Kızları büyüyüp kocaman olsa da sarılsınlar. O duvarları örmesinler sakın.

Hatta kocalar eşlerine sarılsınlar bol bol. Özel zamanlarda bir hediye almak ritüelini aşıp her gün sarıp sarmalasınlar kadınlarını.

 Çünkü o sarılmamalar, insanlar büyüdükçe ve zaman geçtikçe mesafelere ve söylenmesi gerekenlerin söylenmediği kocaman sessizliklere dönüşüyor. Bu da zaten güçlü olan kadını daha da güçlü, gücünü yalnızlığının köklerinden alan çok daha dayanıklı bir varlığa dönüştürüyor.

Ve ne yazık ki kadın en çok güçlü olmaktan yoruluyor bu hayatta. Tek başına her koşulda bir şekilde varolmayı beceren kadın, bu mücadelenin en yorgun savaşçısı. Tek istiyor ki yaralarını sarsın eri, erkeği, babası, abisi. Klasiktir ya soluklanacak bir liman arıyor. O fırtınadan bu fırtınaya gemisini asla ve kati terk etmeyen kaptanlar misali kadının en büyük derdi yorgunluk ve mücadele...

Ve ne biliyor musunuz?

İnsan bazen güçsüz olmak istiyor.

Biraz poh pohlanmak, biraz olsun bırak ben yaparım denmesi, biraz her şeyi yapmak zorunda değilsin diyen yüzler. Erkek, 'sen erkeksin, sen babasın, erkek adam yapmaz etmez' kalıplarıyla kendini, insanlığını dizginlerken kadına da daha güçlü olmak rolünü biçiyor.

Çok güçlü kadınlar tanıyorum. Hatta tanıdığım çoğu kadın çok güçlü fakat hepsi aynı ortak paydalarda birleşmiş; yalnızlık, sevgisizlik, özellikle çocukken babadan yeteri kadar sevgi ve şefkat görememe...

Ayıptır diye, o ne der bu ne der diye. Bence babalar özellikle kızlarına daha çok sarılmalı. Sarmalı, sarmalamalı, öpmeli. O mesafeler açılmamalı, söylenmesi gereken ne varsa sevgiye dair yerinde ve zamanında söylenmeli. O söylenmeyenler yüreklere yük olmamalı.

Her evlat babasına aşıktır, hele kızlar babalarına düşkün olurmuş gerçekten. Ve bir gün, aniden uzaklaşıveriyorsun. Ne olduğunu anlamadan.

Kuralları toplum belirliyor madem, toplumu kim oluşturuyor? İnsanlar değil mi?

Kadın asla pes etmez, ben bunu bilirim. Kadın, babası sarılmasa da kocası öpüp sarmasa da yine güçlüdür, yine küllerinden doğabilir. Varını yoğunu eşi, evladı için ortaya koyan kadın bir buket çiçekten fazlasını hakediyor. En çok da desteği.

Sen yoruldun sana bir kahve yapayım diyen adama kılıbık denilen böyle toplumların tüm taşları yerinden oynamalı. Şu kadınlar bir soluklanmalı artık! Bir dinlenmeli...

Gel saçlarını yatır göğsüme demeli adamlar, gel bir soluklan. Soframa bir tas yemek koydun, ellerini öpeyim demeli. Bir şey eksilmez ki böyle söylense. Ayıp olmaz, erkeklikten gitmez. Hele evlendin diye kadının sahibi, namus bekçisi, fikir tellalı olmak düşüncesi mutsuzlukların en büyük sebeplerinden.

Bunlar yapıldıkça uzaklaşılan, her şeyin göreve dönüştüğü yuvalar. Bir kahve içimi görmek için zamanında neler yaptığın kadınla, adamla aynı yastığa baş koymanın işkenceye dönüşmesi.

Oysa akıllı ve seven bir kadın zaten namusunu da korur, kendini de bilir. Bir kızım var. Allah ona dert, sıkıntı göstermesin. Babasına ilk günden beri tek dediğim budur. Kızını bol bol sev, sar, sarmala. Büyüse de ergenliğe de girse, aşık da olsa onun elini asla bırakmayacaksın. Daha bebekken altını değiştirdiğinde 'kız çocuğu, altını babası değiştirmesin, ayıp' denildi bir gün. Aman Allah'ım! Bu nasıl bir sevgi cinayetidir! Asıl ayıp nedir ben söyleyeyim? Bir baban varken, ona çok ihtiyacın varken, tek dermanın oyken, onu aramaktan utanmak, çekinmek...

Kızlarınızın elini bırakmayın babalar. Eğer bugün bırakırsanız bir daha asla tutamazsınız çünkü. Asla... Ne kadar severseniz sevin size asla elini vermek istemeyecektir, istese de utanıp sıkılacaktır çünkü.

Ne varsa sevgiye dair söylenmeli dedim ya! O an!