Gece 12 suları. Hava buz gibi. Kadıköy’deki arkadaşlarımın yanından dönüyorum. Eve girmeden önce kedi klanımı bir göreyim diyorum. Bahçede “Pisi pisi pisi” diye sesleniyorum. Ama ne gelen var ne giden. Hava da karanlık. Hiçbir şey göremiyorum. Ama çiçek ve ağaç gölgelerinin arasından bir karartı beliriyor. İri cüssesiyle sarman aheste aheste yanıma geliyor. Onu klanımın iki dişisi takip ediyor. Ama ortada esas oğlandan eser yok. Belki diğer apartmanın bahçesindedir diye düşünüyorum. Çitlere yaklaşıp bu sefer de oradan “Pisi pisi pisi” diye sesleniyorum. Ama yine ne gelen var ne giden. Bu arada sarman benimle oynama derdinde. Bense esas oğlan için endişeleniyorum. Hatta ölmüş olabileceğini bile düşünüyorum. İliklerime kadar korkuyorum. Normalde bahçede olurdu ya da ilk pisi pisi dememde hemen gelirdi. Neden sonra esas oğlan aheste aheste çitlerin arasından çıkageliyor (dünya yansa keratanın umurunda değil). Nasıl mutlu oluyorum, size anlatamam. Ama akabinde “Beni meraklandırmaya ne hakkın var! Neredesin sen?” diye kızıyorum sanki beni anlayacakmış gibi.   

Fransız yazar ve şair Antoine de Saint-Exupery’nin “Küçük Prensi”ni okuyanlar bilir. Kitapta Küçük Prens’i bir gül evcilleştiriyor*. Ve Küçük Prens’in gezegenindeki gül onun için dünyada tek oluyor. Akabinde birbirlerine ihtiyaç duyuyorlar.

Galiba beni evcilleştiren de yarı vahşi bir sokak kedisi. Ben ona Nükleer diyorum. Tanımadığı insanların ayak sesleri ve sesleri onu korkutup kaçırıyor. Ama benim ayak sesim ve sesim onu bana çekiyor. Yine aynı Küçük Prens gibi evcilleştirdiğim şeyi tanıyorum. Nükleer ismiyle müsemma. Yerinde duramayan çok hareketli bir tekir. Nükleer’i tanımaya çalışırken internetten de biraz yardım alıyorum. Türkçedeki tekir kelimesi Latincede kaplan anlamına gelen “tigris” sözcüğünden geliyormuş. Her kedi gibi o da çok meraklı. Bizim mahallenin muhtarı o. Bahçeye giren insan ve kediler ondan soruluyor. Ama belki de Nükleer’in en önemli özelliği çok iyi huylu ve sevecen olması. Hatırlıyorum bir keresinde veterinere götürmüştüm. Kedilerin veterinerde nasıl strese girdiğini bilirsiniz. Ama veteriner çıkardığı gır gır sesleri yüzünden stetoskopla bizimkinin göğsünü dinleyemedi.

Galiba sevdiklerimize kızıyoruz. Sevmediklerimiz kızgınlığımızı bile hak etmiyor. Ya da o kadar umursamıyoruz ki kızamıyoruz bile. Nükleer’e “Beni meraklandırmaya ne hakkın var! Neredesin sen?” diye kızdıktan sonra kendi kendime düşündüm. Şimdi kendi ebeveynlerimin bazen neden gereksiz kuruntulara kapıldıklarını anlamaya başlıyorum. Çünkü onlar da zamanında beni evcilleştirmişti. Ve doğal olarak beni merak ediyorlardı. Ama bir farkla bazen beni hiç büyümeyecek bir çocuk olarak gördüler. Nükleer’e kızarak aynı hataya ben de düştüm. Oysa canı istediğinde gelmek ve dilediğini yapmak herkes gibi onun da hakkı. Ama yine de bazen “Nükleer, gel gidelim buralardan.” diyerek kanına girmeye çalışıyorum.

*Kitapta dost edinmenin yolu, evcilleştirmekten geçiyor. Evcilleştirme beraberinde birbirine gereksinim duymayı ve birbirini tanımayı getiriyor.