Tek kurşunla vuruldu
İnsanoğlunun anası
Ezilen yapraklar gibiydi
Yüzündeki çizgileri
Her ayın muştucusuydu kanamaları
Çürüyen düşleriyle geceleri
Saksıda bekleyen mor menekşe idi
Örüklü saçlarıyla hürriyete
Başındaki oyalı yazmasıyla umudu bekliyordu
Gururlu erkek sesleriyle
Şiddeti göğüslüyordu
Ölümüne uykusuz
Ölümüne dirençli
Analığı kucaklıyordu
Duvarları delercesine
Elif Gamze BOZO
