Bazı teorilere göre, kardeşler arasındaki sıralamadaki yerimizin, kişiliğimiz, hırslarımız ve hayattaki başarılarımız üzerinde etkisi vardır. Bu teori daha çok, kardeşler arası yaş farkı üçten aşağı olduğu durumlarda geçerli kabul edilir. Bakın bakalım bu sizin aileniz için de doğru mu?

İlk çocuk

“Öncü” evlat olarak, anne babanızın bölünmemiş ilgisinin keyfini çıkarır ve ilgi odağı olmaya da alışırsınız. İkinci çocuk geldiğindeyse, ilk çocuk olarak kendinizi tehlikede hissedebilirsiniz. Bu noktada çok çalışıp anne babanızı memnun ederek ailedeki pozisyonunuzu tekrar elde etmeye uğraşır; aynı zamanda küçük kardeşinizi/kardeşlerinizi kontrol etmeye çalışırsınız. Sonuç olarak, ilk doğanlar, daha yüksek başarılar kazanan, vicdanlı, güç ve otorite sahibi pozisyonlar arayan kişiler olurlar.

En küçük çocuk

Bir yetişkinken bile, her zaman ailenin küçük bebeği gibisinizdir. Şımartılmak bir açıdan oldukça keyif vericiyken, diğer yandan hiçbir zaman büyümemiş olarak görülmek bunaltıcı olabilir. Daha büyük bir özgürlük alanına sahip olan ve anne babanın yüksek beklentilerinin derdinden kurtulan en son çocuklar, genellikle ilginç ve bir hayli de bireysel bir hayatı seçerler. En küçük çocuk çoğunlukla ailenin en sakin ve en açık fikirli kişisi olur; ancak aynı zamanda karar ve sorumluluk almakta zorluk yaşayabilir.

Ortanca çocuk

Ortanca çocuklar genellikle, her iki dünyanın da en kötü tarafının kendilerine kaldığından şikâyet ederler: İlk doğan çocuk (o da sizi zaten bir tehdit olarak görmektedir) kadar popüler olmayabiliyorsunuz ve sonra da hiçbir zaman en küçük olmanın faydalarından yararlanamıyorsunuz. Ortanca çocuklar farklı konumlar arasında denge sağlamada çok başarılı olduklarından en büyük ve en küçük kardeş arasında “arabulucu” rolünü üstlenirler ve zaten doğal diplomatlardır. Ne yazık ki, aile içindeki yeriniz ve öneminiz konusunda her zaman kendinizi güvensiz hisseder ve hayatın doğuştan adil olmadığını düşünürsünüz.

Tek çocuk

Tek çocuk olarak, ilk çocuklarla birçok ortak özelliği paylaşırsınız; ancak hiçbir zaman kardeşleriniz olmayacağından genellikle yetişkinlerle arkadaşlık kurmayı tercih eder veya kendi başınıza kalmayı isterseniz. Bu yaşıtlarınızla daha az ilişki kurmanız anlamına gelebilir ancak büyüdükçe bu değişecek ve gelişecektir. Tek çocuklar genellikle kendilerini eğlendirirler; bu da onları oldukça yaratıcı ve hayal gücü geniş insanlar yapar. Ayrıca tek çocukların, kendilerine oldukça güvenen yetişkinler olmaları büyük olasılıktır.

Beklentileri yönetmek

Bu konuda yapılacak ilk şey, beklentilerinizi şu bağlama yerleştirmektir: Çocuğunuzun sizden farklı olduğunu ve dolayısıyla sizin umut ve korkularınızı paylaşmayacağını ve muhtemelen de hayatta kendi yolunu izlemek isteyeceğini kabul etmelisiniz. Sizin göreviniz, çocuğunuz büyürken ona kendi potansiyelini kullanabilmesi için yardım etmektir. Önemli olan, ne tür bir kariyer yapmak isterse istesin veya okulda ne kadar başarılı olursa olsun, onu her zaman seveceğinizi çocuğunuza hissettirmektir.

Anne babalar çoğunlukla hayatlarını çocuklarının üzerinden yaşarlar. Kendi başarılı olmak istedikleri alanlara çocuklarını yönlendirip onların bu alanlarda başarılı olmasını isterler. Ancak bu tür bir baskı, bir çocuk için taşınması zor bir yüktür. Sadece, kendi seçimleri olmayan belirli bir amacı başarmak zorunda hissetmelerinden dolayı değil; ayrıca başarısız olduklarında ailelerini hayal kırıklığına uğratacaklarını hissedecekleri içinde de bu dayanılmaz bir yüktür. Kimi anne babaysa çocuğuna uygun olup olmadığını veya onun için önem taşıyıp taşımadığına bakmaksızın, bir başarı alanına –okul, maddiyat, spor ve buna benzer- aşırı bir vurgu yaparlar. Çocuğunuzu tanımak ve onun için önemli olan şeyleri kavramak için zaman ayırın. Onları, belirli bir yöne doğru zorlamadan teşvik edin.