Geçen hafta size Mete'nin nasıl yemek yemediğini anlatmıştım şimdi sıra nasıl yemek yediğine geldi...
Ortada öyle abartacak bir durum yok tabii ama geçen haftaya göre daha iyi vaziyetteyiz. Arap atı misali sonradan açılacak diye ümit ediyoruz ne de olsa anne ve babasında potansiyel hatta potansiyelden fazlası var. Kıyımızdan köşemizden bulaşmıştır bir şeyler herhalde. Tatildeyken babaannemiz, halamız, Esra teyzemizle birlikteyken konuşuyorduk bu konuyu. Evden çıkmadan önce yaptığımız planlar hep yemek üzerine. Mesela alışverişe mi gideceğiz ya da hastaneye, hiç fark etmiyor evden çıkmadan nerede ne yiyeceğimizi düşünüp, planlayıp öyle yola çıkıyoruz.Geçtiğimiz çarşamba günü Mete'yi çocuk doktoruna götürdüm. Doktorumuz boyumuzun anne ve baba ortalamasına ve yaşına göre olması gereken boydan kısa olduğunu, kilosunun boyuna göre daha iyi olduğunu söyledi. Yanlış anlaşılma olmasın kilomuz da en alt persentilde fakat boyumuz olmamız gereken persentilin de altında çıktı. Çocuk endokrinolojisine gitmemizin iyi olacağını söyledi.
Haydi bakalım biz kilosuna takmıştık şimdi bir de başımıza boyu çıktı... Aslında babası kilosuna takık ben oldum olası boyuna. Mete hariç baskül ailesi olduğumuz için ben hamile kaldığımı öğrendiğim ilk andan itibaren çocuğum şişman olmasın istemiştim. Babamız da, Mete'ye bebekken 2 kez kilosu düşük olduğu için hastanede serum bağladıkları ve hasta olduğunda kilo kaybettiği için kilosuna takık. Olması gerekenden biraz fazla kilolu olsun hasta olunca zaten kilosunu kaybediyor bu durumda da serum takıyorlar, serum takılacak durumda olmasını istemediğinden kilosuna takık. Doktordan çıkınca annemi aradım. Annem “Amannnn boşver boyunu, sen de böyleydin. Biz seninle çok uğraştık, çok doktora götürdük boyun kısa diye, şimdi kısa mısın? Sonra Amerika'dan iğne getirtiyorduk ki o iğneleri tüm eklemlerine yapacaklarını öğrenince vazgeçtik” dedi. Arkadaşım Buya da özetle "Ya rahat bırakın şu çocuğu... Babasının boyu uzun zaten o da uzar. Hem senin annenle baban da 1,90 değil ki, ama kardeşin uzun. Kız halaya oğlan dayıya çeker derler..." dedi. Ama anne ve baba olarak içimize kurt düştü ve bizi kemirmeye başladı çoktan. Ben 2 farklı çocuk endokrinoloğu olan profesörden randevumuzu aldım. Bu sırada eşim de ailemizin doktoru biricik teyzemiz olan Prof. Dr. Esra Baskın'ı aradı. Teyzem Mete'yi yakından tanıdığından ve ilk günden beri geçirdiği tüm hastalıklarda, Ankara'da yaşamasına rağmen, yanımızda oldu.
Sonuç olarak, Eylül'e kadar beklemeye karar verdik. Yaz aylarında çocukların büyüme hızları daha fazla olurmuş. Biz de bu sırada boş durmayıp kaşarlı köfte olsun peynir, yoğurt, süt olsun elimizden geldiği kadar yedirmeye çalışacağız. Babamız, Mete tatlı sevdiği için peynirli tatlı yedirelim diye düşündü. Aklına ilk gelen de künefe oldu :)) Artık Cheesecake olsun Tiramisu olsun içinde peynir olsun deneyeceğiz.
Okula gidip bizim afacan nasıl yemek yiyor diye baktım. Sabah kahvaltısında sütünü, peynirini yedi. Öğlen yemeğine yemekhaneye en önde girdi ve yemeği bitirmesi 15 dakika, bilemedin 20 dakika sürdü. Sınıfındaki tüm arkadaşlarının yemek süresi bu kadardı. Yemekhaneye girdiler çorbalarını kendilerini yediler, sonra tavuk sote, pilav ve yoğurt olan tabaklarını da kendileri yediler. Kalan son 2-3 kaşığı öğretmenleri ağızlarına verdi ve yemekhaneden çıktılar.
Bu durumda evi kalabalıklaştıralım diye babamızın aklından bir düşünce geçti. Mete'ye kardeş yapalım, birbirlerine bakarak yerler, diye düşündü ama Allah'tan fikri kısa bir süre sonra kaybolup gitti.
Şimdi yine iş başa düştü ve Mete'ye eğlenceli sunumlar yaparak yemek yemesi için teşvik vakti geldi.
Tarifler haftaya...